​Siedziba kabaretu "Szpak" mieściła się w kawiarni warszawskiego hotelu "Bristol". Niewiele osób mogło obserwować jego występy na żywo i większość repertuaru była transmitowana w Polskim Radio. Ludwik Perski jako pierwszy wpada na pomysł, żeby utrwalić na taśmie gwiazdy variétés ze stolicy, które dają popis swoich umiejętności. Dopiero w 1966 roku, powstały dwa kolejne specjalnie przygotowane programy na potrzeby Telewizji Polskiej, ukazujące artystów z tego kabaretu.

Kabaret literacki "Szpak" działał na przełomie lat 50. i 60 w kawiarni hotelu Bristol. W drugiej połowie lat 60. jego twórcy przygotowali dwa programy na potrzeby telewizji. Nim jednak to nastąpiło, Ludwik Perski zrealizował film, który stanowi rejestrację jednego z programów "Szpaka". Dowcip skeczów i piosenek w nim zaprezentowanych nawiązuje do tradycji kabaretów początków XX wieku i Dwudziestolecia, przede wszystkim do słynnego, krakowskiego "Zielonego Balonika". Subtelny humor dotyczy najnowszej historii Polski oraz ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej. Film stanowi jeden z wielu w historii polskiego kina zapisów przemian obyczajowych, do których doszło w Polsce Ludowej po roku 1956. Wpisuje się również w bardzo bogaty nurt dokumentów o sztuce, który współtworzą w podobnym duchu "Rozmowy jazzowe" (1957) Andrzeja Brzozowskiego czy etiuda Agnieszki Osieckiej "STS 58" (1959). Tylko z pozoru "Wieczór w "Szpaku"" stanowi prostą rejestrację przedstawienia. Twórcy filmu wespół z twórcami kabaretu skrzętnie korzystają z możliwości, jakie daje kamera i narzędzia filmowe. Istotnym środkiem wyrazu i dodatkowym źródłem humoru stają się ruchy kamery ściśle powiązane z kwestiami konferansjera i aktorów oraz ruch przyspieszony. Również sposób inscenizacji wskazuje na to, że ten wieczór w "Szpaku" był szczególny, ponieważ uwzględniał o wiele większą niż przeciętna widownia kabaretu - potencjalną widownię filmu dokumentalnego.